کاربرد رنگ در فضاهای آموزشی برای کودکان دارای اوتیسم

رنگ‌ها می‌توانند پل ارتباطی کودکان دارای اوتیسم با جهانی باشند که این کودکان از برقراری ارتباط با آن ناتوان‌اند. در حقیقت، این کودکان به دلیل مشکلات مغزی، توانایی درک موقعیت مکانی خود در فضاها را ازدست‌داده‌اند و قادر به برقراری ارتباط اجتماعی با دیگران و پرسش و پاسخ از آن‌ها جهت آگاهی از موقعیت مکانی خود نیستند. بنابراین، با توجه به حافظه قوی این کودکان در درک اطلاعات دیداری، می‌توان از رنگ‌ها به‌عنوان یکی از در دسترس‌ترین علائم دیداری جهت تعریف و کدگذاری فضاها و فعالیت‌های مختلف برای این افراد استفاده کرد. رنگ‌ها می‌توانند به این افراد نشان دهند که باید در هر لحظه، در کدام قسمت از فضا باشند و چه فعالیتی را در کجا و چگونه انجام دهند. بدین ترتیب، رنگ‌ها با برقراری رشته ارتباطی کودکان اوتیسم با جهان پیرامون به دنیای نامفهوم این کودکان، معنا و مفهوم می‌بخشند. ازاین‌رو، بدون علائم رنگی این کودکان با ترس و اضطراب ناشی از حضور در یک فضای ناشناخته و غیرقابل‌پیش‌بینی روبه‌رو می‌شوند. ترس و اضطرابی که می‌تواند بر روند آموزش این افراد، به‌عنوان یکی از مناسب‌ترین شیوه‌های درمانی اوتیسم، تأثیر منفی بگذارد. پس اهمیت استفاده از رنگ در محیط‌های آموزشی اوتیسم آشکار است. ازاین‌رو، هدفی که در این مقاله دنبال شده است، مروری بر کاربرد رنگ‌های مناسب در طراحی محیط‌های آموزشی برای کودکان اوتیسم بوده است. در نهایت نیز با مرور و بررسی تحقیقات مرتبط با موضوع این مقاله، مشخص‌شده است که با کاربرد مناسب رنگ‌ها در تعریف فضاهای آموزشی، می‌توان در کاهش اضطراب، حفظ آرامش، تمرکز و درنتیجه، بهبود روند یادگیری و درمان این کودکان مؤثر بود.